(ur. 1942) – reżyser teatralny, filmowy i operowy, ukończył wydział reżyserii akademii filmowej w Pradze. Od lat 70. związany z Teatrem Telewizji (jako reżyser i realizator), w którym debiutował w 1973 roku Białą zarazą Karela Čapka.
(ur. 1929) – aktor, reżyser telewizyjny i filmowy. Ukończył wydział aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi (1953). Był aktorem łódzkich scen: Powszechnego (1953–1957), a następnie Nowego (1958–1960). Od 1957 roku reżyserował spektakle w ośrodku Telewizji Polskiej w Łodzi, gdzie zrealizował m.in. adaptację Ojca Goriot Honoré de Balzaca (1962). W latach 1963–1975 był naczelnym reżyserem Teatru TV. Przygotowywał wiele przedstawień w konwencji realistycznej.
(1917–2012) – reżyser teatralny i dyrektor teatru, pisarz, pedagog. W 1939 roku ukończył wydział reżyserii Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie pod kierunkiem Leona Schillera. Zadebiutował w rodzinnym Lwowie pod okupacją sowiecką Panną Maliczewską Gabrieli Zapolskiej (1941) w Polskim Teatrze Dramatycznym. W latach 1946–1949 reżyserował i należał do kierownictwa Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi. W latach 1949–1981 był dyrektorem Teatru Współczesnego w Warszawie, a reżyserował w nim do roku 2001.
(1913–1995) – aktor, reżyser, pedagog, studiował aktorstwo (1932–1935) oraz reżyserię (1936–1939) w Państwowym Instytucie Sztuki Scenicznej. W 1946 roku wystawił Dom otwarty Michała Bałuckiego w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach. Po pogromie kieleckim w 1946 roku wyjechał z Polski i do 1950 roku przebywał na emigracji. Następnie związał się z Teatrem Polskim w Warszawie, był szefem artystycznym Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi, dyrektorem Teatru Ateneum w Warszawie, pracował też na innych stołecznych scenach i w Starym Teatrze.
(1912–1992) – aktorka teatralna, filmowa, telewizyjna, a także reżyserka teatralna, absolwentka Oddziału Dramatycznego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie (1927). W okresie międzywojennym występowała w Teatrze Praskim w Warszawie (1927–1928), Teatrze Polskim w Katowicach (1929–1930), Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie (1931–1936) oraz w Teatrze Ateneum w Warszawie (1935–1936).
(ur. 1955) – aktor, reżyser, autor dramatów, absolwent wydziałów aktorskiego i reżyserskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Po studiach aktorskich dostał angaż do Starego Teatru. Równolegle grał w filmach w reżyserii Krzysztofa Zanussiego: (Spirala, 1978; Constans, 1980), Krzysztofa Kieślowskiego (Amator, 1979), Jerzego Domaradzkiego (Wielki bieg, 1981) i in. Jeszcze jako student reżyserii zadebiutował w Starym Teatrze, adaptując Biednych ludzi Fiodora Dostojewskiego (1983).
(ur. 1961) – reżyser, pedagog, aktor; studiował filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim, Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Uniwersytecie Wrocławskim, a także psychologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Wiedzę o Teatrze w warszawskiej Akademii Teatralnej. Od roku 1987 do 1992 roku był związany z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych „Gardzienice”.
(1906–1987) – reżyser i aktor, absolwent wydziału humanistycznego Uniwersytetu Warszawskiego oraz słuchacz Instytutu Reduty (1924–1925). Od 1929 roku występował na scenach warszawskich, w tym samym roku podjął współpracę z rozgłośnią wileńską Polskiego Radia. Od 1937 do 1939 główny reżyser Polskiego Radia w Warszawie, w latach 1952–1958 szef Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach (stworzył tam Studio Teatralne, kierowane przez jego żonę, Irenę Byrską), wystawił tam m.in.: Drogę do Czarnolasu Aleksandra Maliszewskiego (1953), Profesję pani Warren George’a Bernarda Shaw (1954), Lekarza mimo woli Moliera (1955), Policję Sławomira Mrożka (1958).
reżyser teatralny, absolwent polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Debiutował Kaligulą Alberta Camusa w szczecińskim Teatrze Współczesnym (1982).
(ur. 1935) – reżyserka teatralna i filmowa, absolwentka studiów etnograficznych na Uniwersytecie Warszawskim oraz reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Debiutowała w 1965 roku Dozorcą Harolda Pintera w Teatrze im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku. Pracowała m.in. w warszawskim Teatrze Współczesnym i w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie. W latach 1970–1973 kierowała Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, pełniąc funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego. Od 1973 do 1989 roku była związana z Teatrem Nowym w Poznaniu jako dyrektor naczelny i artystyczny.
(ur. 1979) – aktor, reżyser, absolwent wydziału aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (2002). W latach 2004–2009 związany z Teatrem Współczesnym w Szczecinie, grał też w warszawskich teatrach Rozmaitości i Palladium.
(ur. 1943) – aktor filmowy i teatralny, reżyser, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, dziekan, później rektor tej uczelni (1987–1993), a następnie Akademii Teatralnej (1996–2002). Od 2003 roku jest szefem artystycznym Teatru Narodowego. Był związany z teatrami stołecznymi: Polskim, Współczesnym, Narodowym. Występował w przedstawieniach Jerzego Kreczmara (Gustaw w Dziadach kowieńskich Adama Mickiewicza, 1978), Erwina Axera (Leon w Matce Stanisława Ignacego Witkiewicza, 1970), Kazimierza Dejmka (Konrad w Wyzwoleniu Stanisława Wyspiańskiego, 1980), Andrzeja Łapickiego (Gustaw w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry, 1984), Macieja Prusa (tytułowy Ryszard III w tragedii Williama Shakespeare’a, 1993).
(ur. 1968) – reżyserka teatralna i telewizyjna, aktorka. Absolwentka wydziałów aktorskiego i reżyserskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Do jej najbardziej znanych realizacji należą: Jordan Moiry Buffini i Anny Reynolds (Teatr Powszechny w Warszawie, 1996), Kaleka z Inishmaan Martina McDonagha (Teatr Powszechny w Warszawie, 1999), Bambini di Praga wg Bohumila Hrabala (Teatr Współczesny w Warszawie, 2001), Mewa Antona Czechowa (Teatr Narodowy, 2010) oraz Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku Doroty Masłowskiej (Teatr Studio, 2013).
(ur. 1946) – aktor i reżyser, absolwent wydziałów aktorskiego (1969) i reżyserskiego (1977) krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Jako aktor debiutował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w spektaklu Lidii Zamkow – Człowiek jak człowiek Bertolta Brechta (1969). Od roku 1968 związany był z założoną przez Andrzeja Kaczyńskiego awangardową grupą muzyków MW2, z którą współtworzył „teatr instrumentalny” Bogusława Schaeffera. Po studiach reżyserskich pracował w Jeleniej Górze, gdzie zrealizował m.in. Iwonę, księżniczkę Burgunda Witolda Gombrowicza (1978). Schaefferowi i Gombrowiczowi będzie wierny przez lata.
(ur. 1932) – reżyser filmowy, telewizyjny i teatralny; twórca rozrywkowych programów i widowisk telewizyjnych; absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Z Teatrem Telewizji jest związany od 1956 roku, zrealizował w nim m.in. Mieszczanina szlachcicem Moliera (1969), Wizytę starszej pani Friedricha Dürrenmatta (1971), Karierę Artura Ui Bertolta Brechta (1973), Rewizora Nikołaja Gogola (1977), Antygonę Sofoklesa (1980), Zatrute pióro Ronalda Harwooda (1994).
(1939–2005) – reżyser i scenograf teatralny, malarz. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi i wydział reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Zadebiutował w 1961 roku Szewcami Stanisława I. Witkiewicza zrealizowanymi ze studenckim zespołem powołanym w łódzkiej PWSSP. W latach 1966–1976 był reżyserem Teatru im. Stefana Jaracza w rodzinnej Łodzi. Tworzył teatr utrzymany często w poetyce snu z pogranicza symbolizmu i surrealizmu. Pozycję najwybitniejszego inscenizatora pokolenia zawdzięczał powstałym w warszawskim Ateneum adaptacjom Ameryki Franza Kafki (1973) i Bloomusalem wg XV rozdziału Ulissesa Jamesa Joyce’a (1974) oraz Weselu Stanisława Wyspiańskiego w Starym Teatrze w Krakowie (1977).
(1924–2011) – aktor i reżyser. Początkowo występował w Rzeszowie (zaczynał jako adept w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w 1945 roku), Jeleniej Górze, później w Krakowie, Warszawie i Poznaniu. Jako reżyser zadebiutował w 1951 roku w poznańskim Teatrze Polskim. Od roku 1955 roku pracował w Warszawie. Był jednym z twórców Teatru Telewizji – jego pierwszy telewizyjny spektakl to Złoty lis Jerzego Andrzejewskiego (1955). W latach 1957–1963 pełnił funkcję głównego reżysera Teatru Telewizji.
(ur. 1948) – reżyserka filmowa i teatralna, scenarzystka, absolwentka reżyserii akademii filmowej w Pradze. Po studiach współpracowała m.in. z Krzysztofem Zanussim (Iluminacja) oraz Andrzejem Wajdą w Studiu Filmowym „X”. Jej Aktorzy prowincjonalni (1978) uznawani są za sztandarową wypowiedź kina moralnego niepokoju. Do roku 1981 nakręciła jeszcze Gorączkę oraz Kobietę samotną.
(1923–2008) – aktor teatralny i filmowy, reżyser, pedagog, jedna z najwybitniejszych postaci polskiego teatru powojennego, nazywany aktorem intelektualnym, zdystansowanym. W 1947 roku ukończył w Krakowie Studio Dramatyczne przy Teatrze im. Juliusza Słowackiego. W tym samym roku debiutował na scenie Miejskich Teatrów Dramatycznych. W 1949 roku przeniósł się do Teatru Śląskiego w Katowicach. Od 1956 roku był aktorem teatrów warszawskich – Polskiego i Narodowego. W latach 1972–1982 prowadził stołeczny Teatr Dramatyczny. Od 1997 do 2008 kierował Teatrem Ateneum.
(1930–1989) – aktor, reżyser, dyrektor teatrów, wieloletni pedagog warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, publicysta. Był absolwentem wydziału aktorskiego (1952) i reżyserskiego (1956) tej
szkoły. Zapisał się przede wszystkim jako znakomity dyrektor kilku scen. W latach 1958–1960 kierował Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, 1962–1963 Współczesnym we Wrocławiu, 1963–1970 Starym Teatrem, a w końcu Powszechnym w Warszawie (1974–1989), który nosi obecnie jego imię.
(1929–2012) – reżyser teatralny, pedagog. W 1952 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie, a cztery lata później wydział reżyserski GITIS-u (Gosudarstwiennyj Institut Tietralnowo Iskusstwa) w Moskwie. Zadebiutował Balem manekinów Brunona Jasieńskiego w Teatrze Śląskim w Katowicach (1957), reżyserował tam do 1962 roku. Na dłużej związał się z Teatrem Rozmaitości, potem Współczesnym we Wrocławiu (1958–1972), Dramatycznym w Warszawie (1972–1982), Starym w Krakowie (1961–2002), Polskim we Wrocławiu (1992–2000) i Narodowym w Warszawie (2004–2012).
(ur. 1968) – studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. W 1997 roku odniósł spektakularny sukces debiutanckim Bzikiem tropikalnym według Mister Price’a i Nowego Wyzwolenia Stanisława I. Witkiewicza, zrealizowanym w Teatrze Rozmaitości w Warszawie.
(1941–1982) – reżyser i dramatopisarz, eseista, studiował filozofię i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1969). Zaczynał w studenckim Teatrze 38 w Krakowie, debiutował w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach Świadkami albo naszą małą stabilizacją Tadeusza Różewicza (1967). Oprócz Różewicza wystawiał też Luigi Pirandella (Człowiek z kwiatem w ustach, Patent), Fernando Arrabala (Franciszka i kaci, Guernica, Modlitwa), Stanisława Wyspiańskiego (Bolesław Śmiały, Sędziowie), Sofoklesa (Antygona, Król Edyp).
(1915–1990) – malarz, reżyser i scenograf teatralny. Ukończył w 1939 roku Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. W czasie wojny prowadził w podziemiu Teatr Niezależny, w którym wystawił Balladynę Juliusza Słowackiego (1942) i Powrót Odysa Stanisława Wyspiańskiego (1944). W okresie stalinizmu pracował jako scenograf przede wszystkim w Starym Teatrze w Krakowie, gdzie zainscenizował kilka przedstawień, m.in. Nosorożca Eugène’a Ionesco (1961). Był założycielem i kierownikiem awangardowego Teatru Cricot 2, działającego w Krakowie od 1956 do 1991 roku, najpierw w Domu Plastyków, a potem w Galerii Krzysztofory.
(1941–1996) – wybitny reżyser filmowy, scenarzysta; absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1968). Przed studiami uczył się w warszawskim Liceum Technik Teatralnych. Był garderobianym w Teatrze Współczesnym. Zaczynał jako dokumentalista (m.in. Robotnicy’ 71, Życiorys, Z punktu widzenia nocnego portiera), wnikliwie przyglądając się społeczno-politycznej sytuacji w PRL-u. Doświadczenia dokumentalisty przeniósł następnie do pierwszych filmów fabularnych.
(ur. 1973) – reżyser teatralny, dramaturg, studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a następnie w Krakowie. Zasłynął Rewizorem Mikołaja Gogola (Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu, 2003). Zrealizował m.in. Fanta$y wg Juliusza Słowackiego (2005), Sprawę Dantona Stanisławy Przybyszewskiej (2008), Trylogię na podstawie Henryka Sienkiewicza (2009) oraz Ziemię obiecaną wg Władysława Reymonta (2009), a także Szekspirowskiego Titusa Andronicusa (2012) i Do Damaszku Augusta Strindberga (2013).
(1909–1996) – studiował na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie rozpoczął pracę w miejscowej rozgłośni radiowej jako realizator słuchowisk. Po II wojnie światowej działał w radiu toruńskim i łódzkim; od 1948 roku w Warszawie. Stworzył m.in. cykl słuchowisk Mistrzowie sceny polskiej.
(ur. 1953) – reżyser radiowy, poeta, scenarzysta. Od lat 70. związany z Teatrem Polskiego Radia, dyrektor Teatru Polskiego Radia w latach 1992–2006 i od 2009 roku. Zrealizował m.in.: Ferdydurke wg Witolda Gombrowicza (1989), Złodzieja wg Wiesława Myśliwskiego (1999), Ostatnią taśmę Krappa Samuela Becketta (2000), Dziesięć pięter Cezarego Harasimowicza (2001), Królową i Szekspira według dramatu Esther Vilar (2014).
(ur. 1929) – reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, pisarz, polityk. Ukończył łódzką szkołę filmową (1953). Debiutował w 1959 roku filmem Krzyż walecznych. Najsłynniejszym jego dziełem filmowym jest tryptyk śląski: Sól ziemi czarnej (1969), Perła w koronie (1971) i Paciorki jednego różańca (1979). Dzięki tym filmom temat Śląska, jego historii i specyfiki przedostał się do powszechnej świadomości. Do tematu śląskiego Kutz powrócił w Śmierci jak kromka chleba (1994) o wypadkach w kopalni „Wujek”.
(ur. 1951) – doktor nauk chemicznych, scenarzysta, reżyser i producent filmowy, ukończył wydział reżyserii i dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Okazjonalnie wystawia na scenie, m.in. w Warszawskiej Operze Kameralnej.
(ur. 1949) – tłumacz, reżyser teatralny, pisarz, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Jest znawcą twórczości Samuela Becketta, wydawcą jego dzieł scenicznych, a także części esejów, wierszy i prozy. Poza Beckettem przekładał też Sofoklesa, Williama Shakespeare’a, Jeana Baptiste’a Racine’a.
(ur. 1939) – reżyserka, scenarzystka telewizyjna i satyryczka, absolwentka wydziału reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, związana ze stołecznym Teatrem Komedia, w którym w latach 1977–1990 sprawowała funkcję dyrektora oraz kierownika artystycznego.
(ur. 1943) – reżyser teatralny, scenograf, pedagog. Ukończył grafikę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1969). Studiował w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej, ukończył reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie (1977). Jego spektakl dyplomowy, Nadobnisie i koczkodany Witkacego, został uznany za wydarzenie. Po studiach pracował w teatrach w Jeleniej Górze i w Starym Teatrze w Krakowie; reżyserował wówczas głównie dramaty Witkacego i Witolda Gombrowicza. Od 1986 roku przez wiele lat pracował wyłącznie w Krakowie – na Scenie Kameralnej Starego Teatru i w szkole teatralnej, gdzie od 1983 roku uczy na wydziale reżyserii.
(ur. 1964) – reżyser teatralny, absolwent wydziału filozofii i socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Debiutował w 1992 roku przedstawieniem Roberto Zucco Bernarda Marii Koltèsa w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.
(1930–2007) – aktor i reżyser, absolwent wydziału reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1965), twórca i reżyser słynnego Studenckiego Teatru Satyryków (STS). Reżyserował na scenach warszawskich (Ateneum, Powszechny, Komedia, Popularny), także w Starym Teatrze i Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi (wystawiał głównie utwory polskich autorów współczesnych: Stanisława Tyma, Jacka Janczarskiego, Jarosława Abramowa-Newerlego).
(1890–1956) – aktor, reżyser, dyrektor teatrów. Występował na scenach Łodzi, Krakowa, Lwowa, Wilna, Białegostoku i Warszawy. Od 1930 roku reżyser Polskiego Radia, od roku 1936 reżyser i kierownik literacki Teatru Polskiego Radia w Poznaniu.
(ur. 1954) – reżyser teatralny i radiowy, studiował historię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Okazjonalnie wystawia w teatrze, od połowy lat 80. jest związany z Polskim Radiem.
(1913–2006) – reżyser radiowy, absolwent polonistyki, od 1944 roku związany z Polskim Radiem w Krakowie, następnie w Szczecinie, od 1956 roku w Warszawie. Był kierownikiem Teatru Małych Form, w latach 1969–1988 szefem Teatru Polskiego Radia. Ma na koncie dziesiątki przedstawień.
(1949–2013) – reżyser teatralny, telewizyjny i operowy, absolwent reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. W latach 1995–2000 sprawował funkcję dyrektora artystycznego Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Początkowo związany był głównie ze sceną dramatyczną, by następnie poświęcić się przede wszystkim pracy w teatrach operowych.
(ur. 1935) – reżyser, scenarzysta, także aktor, absolwent dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim (1963) oraz reżyserii w Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1968). Jest uznawany za jednego z najwybitniejszych dokumentalistów polskiego filmu; wystarczy przypomnieć takie tytuły jak Pożar! Pożar! Coś nareszcie dzieje się... (1967), Sukces (1968), Hair (1971), Korkociąg (1971), Psychodrama (1972), Tylko dla dorosłych (1973).
(1920–2003) – aktor i reżyser, podczas okupacji student podziemnego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, absolwent wydziału reżyserii warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1953). Debiutował rolą Chochoła w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jacka Woszczerowicza (1945). Występował na scenach Łodzi, Torunia, Poznania, następnie w teatrach stołecznych, m.in.: Rozmaitościach, Nowym, Narodowym, Ateneum.
aktor, reżyser teatralny i radiowy; debiutował jako reżyser Wielkim człowiekiem do małych interesów Aleksandra Fredry w Teatrze im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie (1972). Wystawił m.in.: Wyzwolenie Stanisława Wyspiańskiego (Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, 1974), Dom lalki (Norę) Henrika Ibsena (Teatr Dramatyczny w Gdyni, 1978), Fircyka w zalotach Franciszka Zabłockiego (Teatr Muzyczny im. Danuty Baduszkowej w Gdyni, 1994), Moralność Pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej (Teatr im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, 2007).
(ur. 1950) – reżyser, twórca Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Studiował polonistykę w Krakowie i we Wrocławiu. Zaczynał w 1970 roku w Teatrze STU w Krakowie. Od 1971 do 1975 roku współpracował z Jerzym Grotowskim. W 1977 roku w podlubelskiej wsi Gardzienice zorganizował własną grupę teatralną (oficjalnie działającą od 1978 roku), której podstawą działania stały się wyprawy po wsiach wschodniej Polski (później także po innych krajach) w poszukiwaniu dawnych pieśni i obyczajów; wyprawy były też akcjami teatralnymi.
(1929–1975) – reżyser i scenograf teatralny. Studiował w kilku szkołach plastycznych, w 1954 roku ukończył, pod kierunkiem Leona Schillera, reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. W latach 1955–1957 terminował u Bertolta Brechta w Berliner Ensemble. Równolegle reżyserował w Polsce i na scenach Republiki Federalnej Niemiec i Berlina Zachodniego (głośna prapremiera Marata/Sade’a Petera Weissa,1964) oraz Izraela, USA, Finlandii i Włoch.
(1916–1988) – wybitny aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny; absolwent wydziału sztuki aktorskiej w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie (1938) oraz wydziału reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi (1948). W czasie wojny działał w konspiracyjnym teatrze w Krakowie. Grał w Weselu Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Jacka Woszczerowicza – przedstawieniu uznawanym za pierwszą powojenną inscenizację (Teatr Domu Wojska Polskiego w Lublinie, 1944). Od roku 1950 był aktorem teatrów warszawskich: Polskiego, Dramatycznego, Ateneum.
(ur. 1962) – reżyser filmowy, teatralny i operowy, absolwent wydziału reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Nakręcił: Pożegnanie jesieni (1990), Łagodną (1995) oraz Egoistów (2000). Przygotował też kilka przedstawień w teatrze dramatycznym, m.in. Makbeta Williama Shakespeare’a w stołecznym Teatrze Powszechnym (1996). Swoje miejsce odnalazł dopiero w operze. Debiutował Wyrywaczem serc Elżbiety Sikory (Teatr Wielki-Opera Narodowa, 1995), a sławę i opinię odnowiciela sztuki operowej przyniosła mu Madame Butterfly, wystawiona na tejże scenie w 1999 roku.
(1926–2016) – reżyser filmowy i teatralny. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Debiutował w 1955 roku Pokoleniem. Zrealizował głośne filmy ukazujące tragizm polskiej historii: Kanał (1957), Popiół i diament (1958), Popioły (1965), Wesele (1973), Ziemia obiecana (1975), Człowiek z marmuru (1976), Człowiek z żelaza (1981; nagrodzony Złotą Palmą na festiwalu w Cannes), Korczak (1990), Pan Tadeusz (1999), Katyń (2007). Kręcił też filmy w Jugosławii (Syberyjska Lady Makbet; 1962, Bramy raju, 1967), Francji (Danton, 1982), Niemczech (Piłat i inni, 1971) i Japonii (Nastasja, 1994). W 2000 roku otrzymał Oscara za całokształt twórczości filmowej.
(ur. 1962) – studiował filozofię, historię i romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a na paryskiej Sorbonie historię teatru antycznego. W 1993 roku ukończył reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Zadebiutował w Starym Teatrze Markizą O. wg Heinricha von Kleista (1993). Od początku pracował równolegle za granicą i w Polsce – był asystentem Petera Brooka przy Impressions de Pelléas Claude'a Debussy'ego w Paryżu (1993), brał udział w warsztatach Ingmara Bergmana i Giorgia Strehlera (w mediolańskim Piccolo Teatro w 1998 roku wyreżyserował Peryklesa Williama Shakespeare’a).
(1895–1979) – wł. Jan Maria Kozłowski, aktor i reżyser, dyrektor teatrów. Studiował na wydziale filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza. W latach 1918–1920 służył w Wojsku Polskim (brał udział w obronie Lwowa). Występował w teatrach krakowskich, w Tarnowie i Lwowie. Od roku 1921 roku do wybuchu II wojny światowej pracował w warszawskich Teatrach Miejskich, stołecznym Teatrze Polskim, Teatrze Nowym w Poznaniu. Szefował Teatrowi Letniemu i Teatrowi Buffo oraz Teatrowi Miejskiemu we Lwowie; po 1945 roku dyrektor Teatru Nowego (Scena Komediowo-Muzyczna) i Teatru Syrena.
(ur. 1946) – reżyser teatralny, filmowy i telewizyjny, pisarz i pedagog, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1972). W teatrze reżyserował m.in.: Ławeczkę Aleksandra Gelmana (Teatr Powszechny w Warszawie, 1986), wystawną Tamarę Johna Krizanca (Teatr Studio w Warszawie, 1990), monodram Shirley Valentine Willy’ego Russella z Krystyną Jandą (Teatr Powszechny w Warszawie, 1990), Garderobianego Ronalda Harwooda we wrocławskim Teatrze Polskim (1990), Miłość na Krymie Sławomira Mrożka (Stary Teatr w Krakowie, 1994), Słonecznych chłopców Neila Simona (Teatr Powszechny w Warszawie, 2008).
1918–1982) – aktorka i reżyserka. W roku 1937 rozpoczęła studia aktorskie w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie, kontynuowała je w podziemiu, w czasie okupacji. W 1944 roku zaczęła występować w teatrze, w 1948 ukończyła studia reżyserskie warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Najdłużej związana była z teatrami krakowskimi – im. Juliusza Słowackiego (1949–1952, 1957–1958 i 1964–1972) oraz Starym (1958–1964). Reżyserowała na scenach całej Polski oraz w Teatrze Telewizji.
(1877–1955) – wybitny aktor i reżyser, pedagog, ukończył klasę dykcji i deklamacji Konserwatorium Muzycznego w Warszawie, studiował też w Szkole Handlowej i na uniwersytecie genewskim. Na początku kariery występował w Łodzi i Krakowie; od 1918 roku w Warszawie: Teatr Miejski, Teatr Narodowy, Teatr Polski – był z nim związany od czasu założenia (1913) i z nielicznymi przerwami przepracował na scenie Polskiego trzydzieści lat. Wykładał w Szkole Dramatycznej przy Konserwatorium Muzycznym. Współpracował z Redutą Juliusza Osterwy. Był współinicjatorem i pierwszym dyrektorem Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (1932–1936).
