Muzykanci | Kazimierz Karabasz
odtwarzaj/zatrzymaj - spacja|
przewiń w przód/przewiń w tył - strzałki prawo/lewo|
głośniej/ciszej - strzałki góra/dół|
jakość - q
Arcydzieło polskiego kina dokumentalnego: próba orkiestry dętej warszawskich tramwajarzy staje się w filmie Kazimierza Karabasza poruszającą opowieścią o odwiecznej ludzkiej potrzebie tworzenia
Opis materiału
Arcydzieło filmowej sztuki dokumentalnej i jeden z najważniejszych
polskich filmów. Dzieło, które przez lata stanowiło wzór dla kolejnych
pokoleń dokumentalistów w Polsce, inspirowało twórców w kraju i na
świecie. Jednocześnie najbardziej znany film Kazimierza Karabasza. Ten
nie inscenizowany, ale w całości złożony z zaobserwowanych ujęć, zapis
próby orkiestry dętej warszawskich tramwajarzy jest poruszającą
opowieścią o odwiecznej ludzkiej potrzebie tworzenia.
Pokonując ogromne ograniczenia technologiczne, jakie stwarzał ciężki, nie mobilny i – jak na dzisiejsze standardy – prymitywny sprzęt filmowy, Karabasz podjął udaną próbę synchronicznego zapisu obrazu i dźwięku podczas kręcenia części zdjęć do filmu. Dzięki temu udało się na przykład uchwycić w kilku ujęciach charakter najbardziej pamiętnej postaci z filmu, starego, wąsatego dyrygenta, który z wileńskim zaśpiewem strofuje swoich podopiecznych. Drugą, śmiałą i bardzo nowoczesną innowacją, było zastąpienie przez autora zdjęć, Stanisława Niedbalskiego, bocznego światła, czyli kilku stojących reflektorów, które ograniczały kamerze pole manewru i obserwacji, oświetleniem górnym, to znaczy szeregiem żarówek przymocowanych do podwieszonych pod sufitem desek. Umożliwiło to ekipie bardziej swobodną obserwację zespołu Dęciaków. Precyzyjny montaż pozwolił, między innymi, oddać w strukturze filmu charakter próby. Najpierw, gdy muzycy z przerwami ćwiczą, ekran „brzmi” pojedynczymi, statycznymi ujęciami. Gdy orkiestrze udaje się wreszcie płynnie zagrać, także obraz nabiera płynności: ruchy kamery, długość i następstwo ujęć współbrzmią z dopracowanym wykonaniem utworu przez orkiestrę.
Pewnego właściciela zakładu optycznego w Holandii tak bardzo poruszył ten film, że zadał sobie trud, aby dotrzeć do jego bohaterów i zafundować wszystkim nowe okulary! O Muzykantach stało się znów głośno w świecie, gdy w połowie lat 90. Krzysztof Kieślowski umieścił ich na swojej liście 10 najważniejszych filmów w dziejach kina, którą przygotował dla brytyjskiego pisma „Sight and Sound”.
Opis autorstwa Mikołaja Jazdona pochodzi z książeczki dołączonej do wydawnictwa Polska Szkoła Dokumentu | Kazimierz Karabasz.
Kazimierz Karabasz (ur. 1930), uznawany za współtwórcę tzw. polskiej szkoły dokumentu, klasyk polskiej kinematografii. Gdzie diabeł mówi dobranoc oraz Ludzie z pustego obszaru, nakręcone w drugiej połowie lat 50. wraz z Władysławem Ślesickim, zapoczątkowały nowy nurt w polskim kinie dokumentalnym: mocno zakorzeniony w uważnej obserwacji i w odróżnieniu od optymistycznego kina socrealistycznego nastawiony krytycznie do otaczającej rzeczywistości. Zainspirowany włoskimi neorealistami Karabasz odrzucał elementy inscenizacji, bazował na surowych zdjęcia, oszczędnym komentarzu i kreowaniu przestrzeni, która pozwoli bohaterom filmu zaistnieć w ich naturalnym otoczeniu. W tej konwencji powstały jego najsłynniejsze prace – wielokrotnie nagradzani Muzykanci (1960), Rok Franka W. (1967) czy Spotkania (2004). Portretował zarówno życie zbiorowości (Ludzie w drodze, Węzeł), jak i indywidualnych bohaterów (Sobota, Przenikanie), czasem też starał się dokonać syntezy (Próba materii, Pamięć), zawsze jednak z podobną wrażliwością na konkret i staraniem, aby – jak wspominał w jednym z wywiadów – „szukać drobnych elementów, składających się na [...] prawdę o człowieku”. Jest również autorem kilku książek poświęconych teorii filmu, m.in. Cierpliwe oko (1977), Bez fikcji (1985) oraz Odczytać czas (1999). Od wielu lat związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród filmowych, m.in. Grand Prix festiwalu w Lipsku, Złotych Lwów na MFFKiD w Wenecji, nagrody głównej MFFK w Oberhausen czy Golden Gate Award MFF w San Francisco. Wykłada w łódzkiej szkole filmowej.
Film Muzykanci w reżyserii Kazimierza Karabasza został zdigitalizowany w ramach Programu Wieloletniego Kultura+ Priorytet Digitalizacja. Mecenasem programu jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a operatorem Narodowy Instytut Audiowizualny.
Kultura+ jest uchwalonym przez Radę Ministrów wieloletnim programem rządowym na lata 2011–2015. Podstawowym celem Programu jest poprawa dostępu do kultury oraz zwiększenie uczestnictwa w kulturze społeczności lokalnych. Głównym celem jego Priorytetu „Digitalizacja” jest wsparcie digitalizacji zasobów kultury poprzez zakup sprzętu do digitalizacji, sam proces digitalizacji oraz cyfrowe upowszechnianie zdigitalizowanych zbiorów.
-----
A masterpiece of the art of documentary, one of the most important Polish films. A work which became a paradigm for next generation of documentary filmmakers in Poland and a source of inspiration for both home and foreign creators. It is also the most renowned of Karabasz's films. This unplanned recording of a Varsovian tram workers' brass orchestra rehearsal is a moving tale of humanity's perennial drive to create. Having overcome all the technical limitations of his heavy, immobile and primitive filming equipment, Karabasz made a successful attempt at synchronising sound and picture. This enabled him to capture the personality of the film's most memorable character, that of an old moustachioed conductor, who scorns his band in his melodic Vilnius accent.
Pokonując ogromne ograniczenia technologiczne, jakie stwarzał ciężki, nie mobilny i – jak na dzisiejsze standardy – prymitywny sprzęt filmowy, Karabasz podjął udaną próbę synchronicznego zapisu obrazu i dźwięku podczas kręcenia części zdjęć do filmu. Dzięki temu udało się na przykład uchwycić w kilku ujęciach charakter najbardziej pamiętnej postaci z filmu, starego, wąsatego dyrygenta, który z wileńskim zaśpiewem strofuje swoich podopiecznych. Drugą, śmiałą i bardzo nowoczesną innowacją, było zastąpienie przez autora zdjęć, Stanisława Niedbalskiego, bocznego światła, czyli kilku stojących reflektorów, które ograniczały kamerze pole manewru i obserwacji, oświetleniem górnym, to znaczy szeregiem żarówek przymocowanych do podwieszonych pod sufitem desek. Umożliwiło to ekipie bardziej swobodną obserwację zespołu Dęciaków. Precyzyjny montaż pozwolił, między innymi, oddać w strukturze filmu charakter próby. Najpierw, gdy muzycy z przerwami ćwiczą, ekran „brzmi” pojedynczymi, statycznymi ujęciami. Gdy orkiestrze udaje się wreszcie płynnie zagrać, także obraz nabiera płynności: ruchy kamery, długość i następstwo ujęć współbrzmią z dopracowanym wykonaniem utworu przez orkiestrę.
Pewnego właściciela zakładu optycznego w Holandii tak bardzo poruszył ten film, że zadał sobie trud, aby dotrzeć do jego bohaterów i zafundować wszystkim nowe okulary! O Muzykantach stało się znów głośno w świecie, gdy w połowie lat 90. Krzysztof Kieślowski umieścił ich na swojej liście 10 najważniejszych filmów w dziejach kina, którą przygotował dla brytyjskiego pisma „Sight and Sound”.
Opis autorstwa Mikołaja Jazdona pochodzi z książeczki dołączonej do wydawnictwa Polska Szkoła Dokumentu | Kazimierz Karabasz.
Kazimierz Karabasz (ur. 1930), uznawany za współtwórcę tzw. polskiej szkoły dokumentu, klasyk polskiej kinematografii. Gdzie diabeł mówi dobranoc oraz Ludzie z pustego obszaru, nakręcone w drugiej połowie lat 50. wraz z Władysławem Ślesickim, zapoczątkowały nowy nurt w polskim kinie dokumentalnym: mocno zakorzeniony w uważnej obserwacji i w odróżnieniu od optymistycznego kina socrealistycznego nastawiony krytycznie do otaczającej rzeczywistości. Zainspirowany włoskimi neorealistami Karabasz odrzucał elementy inscenizacji, bazował na surowych zdjęcia, oszczędnym komentarzu i kreowaniu przestrzeni, która pozwoli bohaterom filmu zaistnieć w ich naturalnym otoczeniu. W tej konwencji powstały jego najsłynniejsze prace – wielokrotnie nagradzani Muzykanci (1960), Rok Franka W. (1967) czy Spotkania (2004). Portretował zarówno życie zbiorowości (Ludzie w drodze, Węzeł), jak i indywidualnych bohaterów (Sobota, Przenikanie), czasem też starał się dokonać syntezy (Próba materii, Pamięć), zawsze jednak z podobną wrażliwością na konkret i staraniem, aby – jak wspominał w jednym z wywiadów – „szukać drobnych elementów, składających się na [...] prawdę o człowieku”. Jest również autorem kilku książek poświęconych teorii filmu, m.in. Cierpliwe oko (1977), Bez fikcji (1985) oraz Odczytać czas (1999). Od wielu lat związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród filmowych, m.in. Grand Prix festiwalu w Lipsku, Złotych Lwów na MFFKiD w Wenecji, nagrody głównej MFFK w Oberhausen czy Golden Gate Award MFF w San Francisco. Wykłada w łódzkiej szkole filmowej.
Film Muzykanci w reżyserii Kazimierza Karabasza został zdigitalizowany w ramach Programu Wieloletniego Kultura+ Priorytet Digitalizacja. Mecenasem programu jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a operatorem Narodowy Instytut Audiowizualny.
Kultura+ jest uchwalonym przez Radę Ministrów wieloletnim programem rządowym na lata 2011–2015. Podstawowym celem Programu jest poprawa dostępu do kultury oraz zwiększenie uczestnictwa w kulturze społeczności lokalnych. Głównym celem jego Priorytetu „Digitalizacja” jest wsparcie digitalizacji zasobów kultury poprzez zakup sprzętu do digitalizacji, sam proces digitalizacji oraz cyfrowe upowszechnianie zdigitalizowanych zbiorów.
-----
A masterpiece of the art of documentary, one of the most important Polish films. A work which became a paradigm for next generation of documentary filmmakers in Poland and a source of inspiration for both home and foreign creators. It is also the most renowned of Karabasz's films. This unplanned recording of a Varsovian tram workers' brass orchestra rehearsal is a moving tale of humanity's perennial drive to create. Having overcome all the technical limitations of his heavy, immobile and primitive filming equipment, Karabasz made a successful attempt at synchronising sound and picture. This enabled him to capture the personality of the film's most memorable character, that of an old moustachioed conductor, who scorns his band in his melodic Vilnius accent.
Tagi
Powiązane materiały
Powiązane materiały
-
czas trwania 1 godz 00 min 07 sek
Przejdź do gatunku: dokument
O świcie i przed zmierzchem | Kazimierz Karabasz
Klasyka polskiego dokumentu i jednocześnie próba podsumowania okresu 1989-1999 – przemian politycznych, społecznych i gospodarczych
-
czas trwania 42 min 11 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Za rogiem, niedaleko… | Kazimierz Karabasz
Zobacz także
-
czas trwania 49 min 46 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Pieśń buntu | Paweł Narożnik
Dokument muzyczny o ewolucji i powstaniu zespołu R.U.T.A., ich dwóch płytach, odwiecznej potrzebie wolności, narodzinach punk rocka i białoruskiej kontrkulturze
-
czas trwania 10 min 57 sek
Przejdź do gatunku: reportaż
Pogranicze czesko-niemiecko-polskie | In Between? | 2016
-
czas trwania 8 min 21 sek
Przejdź do gatunku: etiuda
STS 58 | Agnieszka Osiecka
-
czas trwania 4 min 11 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Polesie | Zofia Chomętowska | 3/3
-
czas trwania 40 min 55 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Piano | Vita Drygas
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus