Krzysztof Wodiczko | Przewodnik po sztuce
odtwarzaj/zatrzymaj - spacja|
przewiń w przód/przewiń w tył - strzałki prawo/lewo|
głośniej/ciszej - strzałki góra/dół|
jakość - q
Przegląd prac Krzysztofa Wodiczki i wywiad z artystą
- 00:00:30 Krzysztof Wodiczko urodził się w Warszawie w roku 1943 jako syn Bohdana i Ireny.
- 00:00:37 Jego ojciec był słynnym dyrygentem, matka zaś zajmowała się oprawą muzyczną w polskim radio, ale także i filmie.
- 00:00:46 W roku 1968 Wodiczko ukończył wydział projektowania przemysłowego warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych i rozpoczął pracę jako projektant.
- 00:00:55 Początkowo w warszawskiej Unitrze, a później w Polskich Zakładach Optycznych.
- 00:01:01 W roku 1977 opuścił Polskę.
- 00:01:06 Zamieszkał początkowo w Kanadzie, a od 1983 w Nowym Jorku.
- 00:01:11 W Ameryce poza działalnością twórczą Wodiczko zajmuje się także edukacją, m.in. na słynnym Massachusetts Institute of Technology.
- 00:01:22 Jego prace wiążemy zwykle z wykorzystaniem przestrzeni publicznej do projekcji, poruszających tematykę społeczną i polityczną.
- 00:01:29 Od początku lat 80 pracował nad projekcjami slajdowymi, a od roku 1996 także filmowymi na budynkach i pomnikach przestrzeni miejskiej.
- 00:01:37 W roku 1987 opracował pojazd dla bezdomnych, który przez dwa lata testował na ulicach Nowego Jorku.
- 00:01:44 Tematykę obecności imigrantów w społeczeństwie poruszał jego projekt "Laska tułacza" z roku 1992,
- 00:01:50 a także instalacja "Goście" zrealizowana w roku 2009 w pawilonie polskim podczas 53. Biennale w Wenecji.
- 00:02:00 [Krzysztof Wodiczko]: To, co mnie może najbardziej interesuje patrząc się na te prace dzisiaj,
- 00:02:05 to jest jak gdyby spojrzenie na tamte czasy i na moje zmagania na osi, na linii pomiędzy sztuką a kulturą i polityką.
- 00:02:26 [ZL]: "Instrument osobisty", rok 1969.
- 00:02:29 [KW]: Była to próba, jak gdyby pływania w świecie dźwięku, tak, aby wsłuchać się w to wszystko, co tam jest, ale w sposób indywidualny.
- 00:02:38 A trzeba pamiętać, że "cień dźwięku' był dźwiękiem w pewnym sensie zorganizowanym przez władzę.
- 00:02:45 Poruszając się w tym dźwięku indywidualnie, a więc filtrując różnego rodzaju częstotliwości w odniesieniu do kierunku światła, dzięki czujnikom, filtrom, mikrofonowi
- 00:02:57 mogłem sobie sam układać tę przestrzeń dźwiękową, niezależnie od tego, jak to było ułożone przez cały świat.
- 00:03:13 [ZL]: "Akcja w przestrzeni", rok 1972.
- 00:03:16 [ZL]: Jest to mało znana twoja praca z Janem Świdzińskim...
- 00:03:19 [KW]: Autorem tej pracy jest każdy z nas. [ZL]: ... i Włodzimierz Borowski, dla przypomnienia.
- 00:03:26 [KW]: Według naszej umowy, każdy z nas miał prawo wystawić tę pracę jako swoją.
- 00:03:32 Dlatego, że myśmy to wszystko ustalili wspólnie, w ramach takiego performance'u, który polegał na wzajemnym fotografowaniu się w ramach triangulacji.
- 00:03:44 Zaczęliśmy z bardzo bliskiego fotografowania się wzajemnie, później w następnym ruchu określiliśmy następny trójkąt, na zewnątrz pierwszego.
- 00:03:55 Później jeszcze jeden i w końcu przestaliśmy się widzieć.
- 00:04:07 [ZL]: "Pojazd", rok 1972.
- 00:04:10 [KW]: To jest właściwie praca metaforyczna. Można powiedzieć performatywna rzeźba.
- 00:04:16 W tym sensie, iż ona była tylko znalezieniem formy na absurdalną sytuację inteligencji w tym czasie, której byłem częścią, a więc również i mnie.
- 00:04:30 Ludzi, którzy byli uniesieni nad ziemią, poruszali się tam i z powrotem w ograniczonej wolności myślenia i sam fakt tej wolności,
- 00:04:45 ale dobrze zorganizowanej w ramach tego pojazdu, miał już gwarantować postęp.
- 00:04:52 Pewna pułapka wolności. Polityką się zajmowali zgodnie z zasadami,
- 00:04:58 a tam gdzie mieli możliwości tworzenia własnej postawy etyczno-politycznej, tam właśnie tego nie szukali, gdyż cieszyli się wolnością.
- 00:05:16 [ZL]: "Odniesienia", rok 1977.
- 00:05:20 [KW]: Próbowałem zrozumieć znaczenie najbardziej podstawowych elementów w języku artystycznym, a mianowicie linii.
- 00:05:29 Dla mnie to były linie, które bardziej mogłem nazwać wytycznymi, a więc liniami postępowania, pewnymi instrukcjami, jak mamy żyć w tamtych czasach, które proponowała nam władza.
- 00:05:43 Władza nam mówiła, co to jest linia, w jakiej linii mamy być, w jakich kierunkach mamy się poruszać.
- 00:05:52 I tak to zorganizowałem, jak gdyby linia pionowa miała się odnosić do tych obrazków, które mówią nam o etyce, które organizują nam życie moralnie.
- 00:06:04 Pozioma linia odnosiła się do sytuacji polityczno-społecznych, które do tych obrazków, które mówiły o jedności, równości, o współpracy.
- 00:06:15 A ukośna linia odnosiła się do obrazków artystycznych, tzn. reprodukcji malarskich, ale również zdjęć z prasy.
- 00:06:24 Ta praca jest właśnie takim, może trochę na wesoło, pokazaniem tej linii, która była wewnątrz nas, w całym naszym życiu społecznym i indywidualnym, jakbyśmy ją połknęli.
- 00:06:42 [Elektroniczna muzyka]
Opis materiału
Krzysztof Wodiczko opowiada Zbigniewowi Liberze o
założeniach swoich prac prezentowanych w Galerii Profile oraz Muzeum Sztuki w
Łodzi. Artysta, z wykształcenia projektant przemysłowy, tworzy urządzenia
komentujące społeczną rzeczywistość , takie jak Instrument czy Pojazd (który
nazywa „performatywną rzeźbą”). W programie przywołane zostaną również znane
interwencje Wodiczki w przestrzeń publiczną, w tym projekcje na budynkach
(między innymi warszawskiej Zachęty).
Przewodnik po sztuce to cykl krótkich audycji edukacyjnych, w których artysta Zbigniew Libera przedstawia historię sztuki XX wieku. Opowieść Libery ilustrowana jest dziełami ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi. Każdy odcinek poświęcony jest ważnemu artyście, zjawisku artystycznemu bądź szczególnie wybitnemu dziełu sztuki. Program ma formułę autorskiego felietonu, który łączy wiedzę o charakterze encyklopedycznym z ciekawostkami i osobistymi spostrzeżeniami prowadzącego.
Zbigniew Libera (ur. 1959) – artysta, performer, autor obiektów, instalacji oraz filmów wideo; zadebiutował na początku lat 80. filmem Obrzędy intymne, ale uznanie krytyki zdobył w pierwszej połowie lat 90. cyklem prac Urządzenia korekcyjne. Zestaw Body master dla chłopców (1994) orazŁóżeczka porodowe dla dziewczynek (1996), podobnie jak najbardziej znane dzieło artysty Lego.Obóz koncentracyjny to w pełni funkcjonalne obiekty, stanowiące imitacje rzeczywiście istniejących przedmiotów. Poddając je nieznacznym modyfikacjom i osadzając w obcym dla nich kontekście, Libera pokazuje rolę, jaką w procesie socjalizacji odgrywają przedmioty codziennego użytku. Wiele z jego prac weszło do kanonu współczesnej sztuki europejskiej.
Muzeum Sztuki w Łodzi to muzeum, którego główną osią programową jest sztuka awangardowa, dokumentowanie jej historii i praca nad jej aktualizacją. Instytucja posiada trzy oddziały: ms1, ms2 oraz Pałac Herbsta. Założona w 1930 roku placówka jest drugim najstarszym muzeum sztuki nowoczesnej na świecie, wpisanym do Państwowego Rejestru Muzeów w 1998 roku.
Przewodnik po sztuce to cykl krótkich audycji edukacyjnych, w których artysta Zbigniew Libera przedstawia historię sztuki XX wieku. Opowieść Libery ilustrowana jest dziełami ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi. Każdy odcinek poświęcony jest ważnemu artyście, zjawisku artystycznemu bądź szczególnie wybitnemu dziełu sztuki. Program ma formułę autorskiego felietonu, który łączy wiedzę o charakterze encyklopedycznym z ciekawostkami i osobistymi spostrzeżeniami prowadzącego.
Zbigniew Libera (ur. 1959) – artysta, performer, autor obiektów, instalacji oraz filmów wideo; zadebiutował na początku lat 80. filmem Obrzędy intymne, ale uznanie krytyki zdobył w pierwszej połowie lat 90. cyklem prac Urządzenia korekcyjne. Zestaw Body master dla chłopców (1994) orazŁóżeczka porodowe dla dziewczynek (1996), podobnie jak najbardziej znane dzieło artysty Lego.Obóz koncentracyjny to w pełni funkcjonalne obiekty, stanowiące imitacje rzeczywiście istniejących przedmiotów. Poddając je nieznacznym modyfikacjom i osadzając w obcym dla nich kontekście, Libera pokazuje rolę, jaką w procesie socjalizacji odgrywają przedmioty codziennego użytku. Wiele z jego prac weszło do kanonu współczesnej sztuki europejskiej.
Muzeum Sztuki w Łodzi to muzeum, którego główną osią programową jest sztuka awangardowa, dokumentowanie jej historii i praca nad jej aktualizacją. Instytucja posiada trzy oddziały: ms1, ms2 oraz Pałac Herbsta. Założona w 1930 roku placówka jest drugim najstarszym muzeum sztuki nowoczesnej na świecie, wpisanym do Państwowego Rejestru Muzeów w 1998 roku.
Tagi
Powiązane materiały
Powiązane materiały
-
czas trwania 24 min 31 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Pojazd dla bezdomnych | Krzysztof Wodiczko | fragment 1
Krzysztof Wodiczko w Kolekcji Sztuki Współczesnej
-
czas trwania 19 min 56 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Pojazd dla bezdomnych | Krzysztof Wodiczko | fragment 2
-
czas trwania 2 min 17 sek
Przejdź do gatunku: dokument
Pojazd dla bezdomnych | Krzysztof Wodiczko | fragment 3
-
czas trwania 6 min 56 sek
Przejdź do gatunku: program edukacyjny
Lata 80. | Przewodnik po sztuce | 2/2
Zobacz także
-
czas trwania 29 min 08 sek
Przejdź do gatunku: program publicystyczny
„Wałęsa. Człowiek z nadziei” – Andrzej Wajda | Kultura głupcze! | 01.09.2013
Gościem specjalnego odcinka programu jest Andrzej Wajda – reżyser długo oczekiwanego obrazu „Wałęsa. Człowiek z nadziei”. Program prowadzi dziennikarz i publicysta Kamil Dąbrowa. „Kultura głupcze!” to cotygodniowy program realizowany przez Telewizję Polską we współpracy z Narodowym Instytutem Audiowizualnym, omawiający najważniejsze wydarzenia mijających dni.
-
czas trwania 40 min 25 sek
Przejdź do gatunku: program publicystyczny
WOK – Wszystko o kulturze | 09.12.2012
-
czas trwania 17 min 05 sek
Przejdź do gatunku: wywiad/rozmowa
Andrzej Tyszko | Sztuka ekranowana
-
czas trwania 8 min 29 sek
Przejdź do gatunku: program edukacyjny
Galeria Labirynt | Przewodnik po sztuce
-
czas trwania 10 min 47 sek
Przejdź do gatunku: wywiad/rozmowa
Marian Kociniak | Notacje
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus