Urząd | Krzysztof Kieślowski
Z punktu widzenia urzędnika – tak mogłaby się nazywać druga w karierze etiuda Krzysztofa Kieślowskiego i jego pierwszy nagrodzony (w 1967 roku na VI Festiwalu Etiud Filmowych) film. Wariantywnie – Między petentem a urzędnikiem wiele wydarzyć się może, choć etiuda pokazuje zgoła co innego. Precyzyjnie skonstruowany i zdradzający twórcze i przekorne podejście do obowiązującej ówcześnie tendencji dokumentowania życia codziennego Polaków, Urząd jest dowcipną satyrą na zbiurokratyzowany świat wydziału rent Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Kieślowski subtelnie pokazuje absurdy państwowej instytucji, w teorii służącej obywatelowi, w praktyce utrudniającej mu życie. Stosunek urzędnik – petent to według Kieślowskiego anabiotyczna relacja pełna utarczek, zależności, odzwierciedlająca stosunek władzy do społeczeństwa. Nieco ponad pięciominutowy film zbudowany został na kontrastach, którym odpowiada płynna praca kamery. Obserwujemy petentów czekających w kolejce na rozpatrzenie wniosków, kamera filmuje ich plecy, głowy, wzmacniając tym samym poczucie, że nie człowiek jest tu ważny, a instytucja. Tytułowy urząd, który reprezentują młode kobiety, filmowany jest za pomocą detali, ukazujących tym samym znaczenie instytucjonalnych rytuałów, ale i samych urzędników. Między „starymi” a „młodymi”, między petentami a urzędnikami, zawsze tkwi niemy świadek – przezroczysta szyba, uniemożliwiająca prawdziwy kontakt. I jak refren powtarzają się te same frazy: „Proszę poczekać”, „Chwileczkę”, „Co pan(i) robił(a) na przestrzeni całego życia?”
Krzysztof Kieślowski (1941-1996) był scenarzystą i jednym z najwybitniejszych polskich reżyserów filmów dokumentalnych i fabularnych. Ukończył Liceum Technik Teatralnych (1962). Studiował w Łódzkiej Szkole Filmowej (1964-1968) – dyplom otrzymał w 1970 roku. Pracował jako garderobiany w Teatrze Współczesnym, gdzie poznał wielu znanych aktorów polskiej sceny, m.in.: Tadeusza Łomnickiego, Aleksandra Bardiniego i Zbigniewa Zapasiewicza. Po studiach, aż do 1983 roku, związany był z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych w Warszawie, gdzie została zrealizowana większość jego filmów dokumentalnych. Od 1974 roku był członkiem Studia Filmowego TOR. Laureat wielu nagród, dwukrotnie nominowany do Oscara (za scenariusz i reżyserię filmu Trzy kolory. Czerwony) oraz trzykrotnie do Złotej Palmy (nagroda Festiwalu w Cannes za Podwójne życie Weroniki i Krótki film o zabijaniu). Został również odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury.
Filmoteka Szkolna proponuje, jak film można wykorzystać podczas zajęć z uczniami. Zachęcamy do odwiedzenia strony.
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus