Kantor / Cricoteka | 1/6
Był przekonany o znaczeniu swojej sztuki nie tylko w czasie, kiedy tworzył, ale i w przyszłości. Powstała wyjątkowa, w całości zaprojektowana przez niego fascynująca przestrzeń poddana rygorowi porządku i metodologii, a także wypełniona meblami stworzonymi przez Kantora i dedykowanymi temu właśnie miejscu – od szafek, stolików, po lampy i gzymsy. Jak podkreśla Małgorzata Paluch-Cybulska, archiwum sztuki artysty to jedno z jego ostatnich dzieł. Skrywa w sobie notatki, rękopisy, fotografie, korespondencje, afisze, recenzje i szeroko rozumiane i skatalogowane przez Kantora zbiory poświęcone jego teatrowi.
W drugiej części odcinka jeden z aktorów Kantora, Bohdan Renczyński, oprowadza nas po piwnicy –miejscu prób ostatnich 4 spektakli reżysera – od Niech sczezną artyści po Dziś są moje urodziny. Jak określa tę przestrzeń, jest to miejsce z własną pamięcią, które Kantor wykorzystywał do wykładów, konferencji, prezentował w niej swoje obrazy, przeprowadzał próby. Dzisiaj piwnicę wypełnia sugestywna scenografia, będąca dla studentów aktorstwa silną inspiracją.
W trzeciej części materiału Bohdan Renczyński wprowadza nas w osobistą przestrzeń Tadeusza Kantora – zaprasza do pracowni reżysera, w której mieszkał, pisał, żył i tworzył przez ostatnie 4 lata. Oglądamy zaprojektowane przez Kantora łóżko i etażerkę, rejestrujemy uporządkowaną przestrzeń biblioteczki, gdzie wszystko poddane jest rygorowi ładu. Wątek kończy wspomnienie aktora o ostatnich chwilach Kantora w swoim mieszkaniu.
Odcinek wieńczy migawka z Bulwarów Wiślanych,
gdzie powstała nowa przestrzeń dedykowana sztuce i postaci Tadeusza Kantora –
Cricoteka, prowadzona przez Natalię Zarzecką.
Tadeusz Kantor (ur. 6 kwietnia 1915 roku w Wielopolu Skrzyńskim, zm. 8 grudnia 1990 roku w Krakowie) – wybitny polski reżyser teatralny, założyciel Teatru Cricot 2, malarz, scenograf, teoretyk sztuki, jeden z pierwszych w Polsce twórców happeningów. W latach 1934-39 studiował w krakowskiej ASP, w czasie okupacji stworzył w Krakowie podziemny eksperymentalny Teatr Niezależny, którego kontynuacją był założony w 1956 roku awangardowy teatr Cricot 2 (ośrodki Teatru powstały w Krakowie i Florencji). To wraz z członkami zespołu Cricot 2 realizował i sprawdzał w praktyce swoje artystyczne koncepcje. W jego twórczości można dostrzec wpływy konstruktywizmu, dadaizmu, malarstwa informel oraz surrealizmu. We wczesnych inscenizacjach teatralnych inspirował się tekstami Stanisława Wyspiańskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza, światowe uznanie przyniosły mu jednak realizacje, w których – przy pewnym wpływie twórczości Brunona Schulza – odwoływał się do własnej biografii i wspomnień, a które określił wspólnym mianem „teatru śmierci”. Należą do nich m.in.: Umarła klasa (1975), Wielopole, Wielopole (1980), Nigdy tu już nie powrócę (1988) oraz Dziś są moje urodziny (1991) – przedstawienie, którego premiery już nie dożył.
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus