Ich czworo | Marcin Wrona
Ich czworo to jeden z najpopularniejszych dramatów Gabrieli
Zapolskiej, który swoją premierę miał w 1907 roku. Sama autorka określiła swoje
dzieło mianem „tragedii ludzi głupich w III aktach”. Sztukę otwiera sekwencja,
w której oglądamy pełne ciepła obrazki z wigilijnego wieczoru, w którym
uczestniczą główni bohaterowie: Mąż, Żona i Dziecko. To jednak tylko wizualizacja
dziecięcych marzeń i fantazji. Rzeczywistość jest od tego sielankowego obrazu
bardzo daleka. Ojciec dziewczynki jest sfrustrowany i zmęczony, nie ma siły,
ani ochoty, aby walczyć o dobro rodziny. Jego żona, uosobienie głupoty,
poszukując dodatkowych wrażeń, wdaje się w bezsensowny i pozbawiony perspektyw
romans z niejakim Fedyckim – manipulantem i człowiekiem pozbawionym zasad.
Postępujący rozpad więzi rodzinnych obserwuje panna Mania, na pozór dobra dusza
i sprzymierzeniec rodziny, a w rzeczywistości wyrachowana osoba, która po cichu
liczy na to, że może z tego stanu rzeczy odnieść korzyści. Dramat Zapolskiej to
studium upadku więzi międzyludzkich, a także słabości poszczególnych bohaterów,
które pchają ich ku katastrofie.
Nowej
interpretacji klasycznego utworu Zapolskiej podjął się Marcin Wrona. Tak mówił
o swojej realizacji:
Czas akcji Ich czworo to okres Świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku. Chciałbym postawić mocny akcent na ten świąteczny nastrój, czas przeznaczony na pielęgnację więzi rodzinnych, które to u Zapolskiej zostają poddane ciężkiej próbie. (…) Punktem wyjścia jest czas powstania tej komedii, czyli 1907 r. – pomieszany ze światem niczym z Opowieści Wigilijnej Dickensa oraz nowoczesnego, skomercjalizowanego Merry Xmass – rzeczywistości, jak z bożonarodzeniowej lub sylwestrowej pocztówki.
Choć wydźwięk Ich czworo jest jednoznacznie tragiczny, rzecz jest podana w
lekkiej i dowcipnej formie. Inscenizacja Wrony w wielu miejscach nawiązuje do
współczesności, warto również zwrócić uwagę na wyśmienite dialogi. Co ciekawe,
zostały one jedynie w minimalnym stopniu zmodyfikowane w stosunku do oryginału
– trudno o lepszy dowód na ponadczasowy charakter dzieła Zapolskiej. W rolach głównych
wystąpili: Małgorzata Kożuchowska (Żona), Artur Żmijewski (Mąż), Agata Buzek
(Panna Mania), Mariusz Ostrowski (Fedycki), Maja Ostaszewska (Wdowa), Aniela
Łoniewska (Lila). Autorem zdjęć do spektaklu jest Marcin Koszałka.
Marcin Wrona (1973–2015) był reżyserem,
scenarzystą i producentem filmowym. Absolwent filmoznawstwa na Uniwersytecie
Jagiellońskim, reżyserii na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Mistrzowskiej
Szkoły Reżyserii Andrzeja Wajdy oraz holenderskiego Binger Film Institute. Jego
studencki film, Człowiek magnes
(2001), zdobył liczne nagrody i był prezentowany na ponad 100 festiwalach
filmowych na całym świecie. Debiutem fabularnym Wrony była Moja krew (2009), następnie nakręcił głośny Chrzest (2010) oraz Demona
(2015). Równolegle pracował w teatrze telewizji, gdzie zrealizował m.in. Kolekcję (2006) wg Harolda Pintera i Moralność Pani Dulskiej (2013) według
Gabrieli Zapolskiej. Zdobywca licznych krajowych i zagranicznych wyróżnień,
m.in. na Festiwalu Filmowym w Gdyni, Międzynarodowym Festiwalu filmowym
„Febiofest” w Pradze i na Cypryjskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym.
Tagi
Powiązane materiały
-
czas trwania 1 godz 17 min 23 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Przygoda | Jan Englert
Adaptacja „Przygody” autorstwa węgierskiego pisarza Sándora Máraiego została zrealizowana przez Jana Englerta dla Teatru Telewizji. Opowieść o skomplikowanych miłosnych relacjach międzyludzkich z gorzkim egzystencjalnym przesłaniem to subtelna emocjonalnie historia, w której nic nie jest czarno-białe
-
czas trwania 1 godz 39 min 56 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Brancz | Juliusz Machulski
-
czas trwania 1 godz 25 min 07 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Udręka życia | Jan Englert
-
czas trwania 1 godz 33 min 19 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Skutki uboczne | Leszek Dawid
-
czas trwania 1 godz 14 min 24 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Saksofon | Izabella Cywińska
Zobacz także
-
czas trwania 14 min 15 sek
Przejdź do gatunku: forma eksperymentalna
Karl Popper. O chmurach i zegarach | Dusze urojone 2 | Jarosław Faliński, Dorota Dywańska, Adam Zięcina
Filmowy esej filozoficzny poświęcony słynnemu tekstowi Karla R. Poppera o wolności i determinizmie. „Jeżeli atomy naszych ciał podlegają prawom fizyki, to po cóż się starać?”
-
czas trwania 11 min 59 sek
Przejdź do gatunku: etiuda
Życie jest piękne | Tadeusz Makarczyński
-
czas trwania 9 min 29 sek
Przejdź do gatunku: audycja
Machina zawiła | Sławomir Wojciechowski
-
czas trwania 4 min 16 sek
Przejdź do gatunku: forma eksperymentalna
Saint-Saens groove mix | Jagoda Chalcińska
-
czas trwania 4 min 09 sek
cc
Przejdź do gatunku: forma eksperymentalna
Dubus | Alexei Dmitriev
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus