Hamlet Stanisława Wyspiańskiego | Jerzy Grzegorzewski
odtwarzaj/zatrzymaj - spacja|
przewiń w przód/przewiń w tył - strzałki prawo/lewo|
głośniej/ciszej - strzałki góra/dół|
jakość - q
Spektakl Jerzego Grzegorzewskiego; spotkanie świata dramatów Szekspira i świata Młodej Polski
Opis materiału
Pod koniec 1904 roku złożony chorobą Stanisław Wyspiański zanotował:
Jerzy Grzegorzewski, reżyser przedstawienia opartego na Studium o Hamlecie i autor adaptacji, wplótł w refleksję młodopolskiego dramaturga fragmenty Wyzwolenia Wyspiańskiego oraz Hamleta i Makbeta Szekspira. Główną postacią dramatu stał się Stanisław Wyspiański (w tej roli Wojciech Malajkat), który w ostatnich zrywach myśli, nawiedzany zarówno przez duchy postaci Szekspirowskich, jak i postaci własnych dramatów, próbuje podjąć walkę o nowy teatr, teatr idealny.
Joanna Walaszek pisała w „Didaskaliach” (nr 57, 2003):
Grzegorzewski doprowadza w swoim widowisku do spotkania dwóch światów: świata dramatów Szekspira i świata Młodej Polski. Szekspirowscy aktorzy noszą stroje z przełomu XIX i XX wieku, a scenę zapełniają rekwizyty z epoki oraz teatralne urządzenia, na co dzień ukryte przed wzrokiem widza. Krytycy podkreślali elegijną wymowę spektaklu, który traktowano również jako osobistą wypowiedź wybitnego reżysera, tym przedstawieniem żegnającego się ze sceną (była to nota bene przedostatnia jego inscenizacja) i przekazującego kierownictwo nad Teatrem Narodowym Janowi Englertowi.
Jerzy Grzegorzewski (ur. w Łodzi 22 czerwca 1939 roku, zm. w Warszawie 9 kwietnia 2005 roku). Był wybitnym polskim reżyserem i scenografem teatralnym. Ukończył Wydział Reżyserski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1966). Po studiach związał się z łódzkim Teatrem im. Stefana Jaracza. Sam tworzył do swoich przedstawień zaskakującą scenografię z przedmiotów codziennych. Od 1976 roku pracował też dla Starego Teatru w Krakowie, a w 1978 roku został dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu. W latach 1982-1990 kierował Teatrem Studio, gdzie stworzył jedną z najciekawszych eksperymentalnych scen teatralnych w Polsce i wyznaczył wzorzec prowadzenia teatru w sposób autorski, ale otwarty na eksperymenty, poszukiwania formalne i nowy repertuar. Tam też zrealizował swoje ważne spektakle, m.in.: Parawany Geneta (1982), Pułapkę Różewicza (1984), Powolne ciemnienie malowideł wg Lowry’ego (1985), Operę za trzy grosze Brechta (1986), Usta milczą, dusza śpiewa wg operetek Kálmana i Lehára (1988), La Bohème – spektakl oparty na tekstach z Wesela i Wyzwolenia Wyspiańskiego (1995). W latach 1997-2003 był dyrektorem artystycznym Teatru Narodowego w Warszawie, który chciał widzieć jako „Dom Wyspiańskiego”, czyniąc z tego artysty nieformalnego patrona teatru, stale poszukującego nowoczesnego języka teatralnego. Jest laureatem wielu nagród: zdobył m.in. dwukrotnie Nagrodę im. Konrada Swinarskiego (za sezon 1990/91 oraz 2002/2003), został również odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i jest doktorem honoris causa ASP w Łodzi. Obsada: Wojciech Malajkat (Wyspiański - Hamlet), Ewa Konstancja Bułhak (Żona Wyspiańskiego), Igor Przegrodzki (Kazimierz Kamiński), Magdalena Warzecha (Dama krakowska / Wiedźma), Sylwia Nowiczewska (Dama krakowska / Wiedźma), Wiesława Niemyska (Dama krakowska / Wiedźma), Marek Barbasiewicz (Profesor), Mirosław Konarowski (Profesor), Anna Ułas (Królowa - Modrzejewska), Jan Englert (Król - Makbet), Beata Fudalej (Ofelia - Kurtyzana), Anna Gryszkówna (Ofelia - Ofelia), Józef Duriasz (Horacy), Krzysztof Wakuliński (Duch), Grzegorz Małecki (Rosenkrantz / Guildernstern), Jacek Różański (Poloniusz), Robert Jarociński (Laertes), Bartłomiej Bobrowski (Ozryk / Aktor), Sławomir Federowicz (Aktor), Jerzy Łapiński (Aktor), Anna Wawer (Isia)
Około świąt Bożego Narodzenia przyszedł do mnie pan Kamiński i oświadczył, że chce grać Hamleta i że chce porozmawiać o Hamlecie. O Hamlecie myślę aż nazbyt często i z przyjemnością mogę porozmawiać o Hamlecie.Tak rozpoczyna się tekst jego słynnego szekspirologicznego studium z 1905 roku. Stanowi ono nie tylko błyskotliwą analizę dzieła – zadaje również pytania o istotę teatru i wskazuje na wiodącą w nim rolę aktora; wytycza teatrowi nowe ścieżki rozwoju, skupiając się zwłaszcza na badaniu cienkich granic między życiem a sceną, aktorem a jego rolą, oraz wypowiadając wojnę teatralnemu anachronizmowi.
Jerzy Grzegorzewski, reżyser przedstawienia opartego na Studium o Hamlecie i autor adaptacji, wplótł w refleksję młodopolskiego dramaturga fragmenty Wyzwolenia Wyspiańskiego oraz Hamleta i Makbeta Szekspira. Główną postacią dramatu stał się Stanisław Wyspiański (w tej roli Wojciech Malajkat), który w ostatnich zrywach myśli, nawiedzany zarówno przez duchy postaci Szekspirowskich, jak i postaci własnych dramatów, próbuje podjąć walkę o nowy teatr, teatr idealny.
Joanna Walaszek pisała w „Didaskaliach” (nr 57, 2003):
Nieczęsto zdarza się w teatrze przedstawienie – takie jak ten Hamlet – które włącza widownię w dialog tak skupiony, istotny i tak intymny. Dzieje się tak czasami, kiedy aktorom dane jest – jak u Jerzego Grzegorzewskiego – „życie grać” i jest to – jak chciał Stanisław Wyspiański – ich własne życie. Dzieje się tak, kiedy aktorom dane jest ujawnić własne artystyczne osobowości i swój kunszt. Kiedy mają poczucie sensu swojej twórczości i świadomość uczestnictwa w dziele ważnym, wartościowym, niezwykłym. Kiedy mogą powiedzieć – jak Jan Englert – „niezależnie od rezultatu i oceny spektaklu nie mam wątpliwości: obcowałem z prawdziwą sztuką”. Dzieje się tak, kiedy widzom dane jest rozpoznać w teatrze własne pytania i doświadczenia, kiedy – poprzez teatr – dane jest im dotknięcie istotnej prawdy. Bardzo trudno jest mówić o przedstawieniu, i o Studium o Hamlecie (jak powszechnie bywa nazywane to dzieło Wyspiańskiego), nie używając wielkich słów. Pojęcia takie jak „prawda”, „życie”, wyznaczają horyzont i rangę zapisanej w Studium wizji teatru. W teatrze Grzegorzewskiego te pojęcia ujęte w przeżycia stają się na powrót bliskie, nieodzowne.
Grzegorzewski doprowadza w swoim widowisku do spotkania dwóch światów: świata dramatów Szekspira i świata Młodej Polski. Szekspirowscy aktorzy noszą stroje z przełomu XIX i XX wieku, a scenę zapełniają rekwizyty z epoki oraz teatralne urządzenia, na co dzień ukryte przed wzrokiem widza. Krytycy podkreślali elegijną wymowę spektaklu, który traktowano również jako osobistą wypowiedź wybitnego reżysera, tym przedstawieniem żegnającego się ze sceną (była to nota bene przedostatnia jego inscenizacja) i przekazującego kierownictwo nad Teatrem Narodowym Janowi Englertowi.
Jerzy Grzegorzewski (ur. w Łodzi 22 czerwca 1939 roku, zm. w Warszawie 9 kwietnia 2005 roku). Był wybitnym polskim reżyserem i scenografem teatralnym. Ukończył Wydział Reżyserski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1966). Po studiach związał się z łódzkim Teatrem im. Stefana Jaracza. Sam tworzył do swoich przedstawień zaskakującą scenografię z przedmiotów codziennych. Od 1976 roku pracował też dla Starego Teatru w Krakowie, a w 1978 roku został dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu. W latach 1982-1990 kierował Teatrem Studio, gdzie stworzył jedną z najciekawszych eksperymentalnych scen teatralnych w Polsce i wyznaczył wzorzec prowadzenia teatru w sposób autorski, ale otwarty na eksperymenty, poszukiwania formalne i nowy repertuar. Tam też zrealizował swoje ważne spektakle, m.in.: Parawany Geneta (1982), Pułapkę Różewicza (1984), Powolne ciemnienie malowideł wg Lowry’ego (1985), Operę za trzy grosze Brechta (1986), Usta milczą, dusza śpiewa wg operetek Kálmana i Lehára (1988), La Bohème – spektakl oparty na tekstach z Wesela i Wyzwolenia Wyspiańskiego (1995). W latach 1997-2003 był dyrektorem artystycznym Teatru Narodowego w Warszawie, który chciał widzieć jako „Dom Wyspiańskiego”, czyniąc z tego artysty nieformalnego patrona teatru, stale poszukującego nowoczesnego języka teatralnego. Jest laureatem wielu nagród: zdobył m.in. dwukrotnie Nagrodę im. Konrada Swinarskiego (za sezon 1990/91 oraz 2002/2003), został również odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i jest doktorem honoris causa ASP w Łodzi. Obsada: Wojciech Malajkat (Wyspiański - Hamlet), Ewa Konstancja Bułhak (Żona Wyspiańskiego), Igor Przegrodzki (Kazimierz Kamiński), Magdalena Warzecha (Dama krakowska / Wiedźma), Sylwia Nowiczewska (Dama krakowska / Wiedźma), Wiesława Niemyska (Dama krakowska / Wiedźma), Marek Barbasiewicz (Profesor), Mirosław Konarowski (Profesor), Anna Ułas (Królowa - Modrzejewska), Jan Englert (Król - Makbet), Beata Fudalej (Ofelia - Kurtyzana), Anna Gryszkówna (Ofelia - Ofelia), Józef Duriasz (Horacy), Krzysztof Wakuliński (Duch), Grzegorz Małecki (Rosenkrantz / Guildernstern), Jacek Różański (Poloniusz), Robert Jarociński (Laertes), Bartłomiej Bobrowski (Ozryk / Aktor), Sławomir Federowicz (Aktor), Jerzy Łapiński (Aktor), Anna Wawer (Isia)
Tagi
Powiązane materiały
Powiązane materiały
-
czas trwania 1 godz 55 min 48 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
H. | Jan Klata
Z Hamleta w postsolidarnościowym czasie i miejscu została tylko pierwsza litera imienia. Jan Klata posłużył się arcydziełem Williama Shakespeare’a, żeby w „H.“ wykrzyczeć wściekłość pokolenia tych, „którzy się nie załapali”. Larum odbijało się echem w upadającej Stoczni Gdańskiej, gdzie grany był spektakl.
-
czas trwania 1 godz 35 min 03 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Makbet | Andrzej Wajda
-
czas trwania 1 godz 35 min 37 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
2007: Macbeth | Grzegorz Jarzyna
-
czas trwania 2 godz 13 min 26 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Burza | Krzysztof Warlikowski
-
czas trwania 12 min 55 sek
Przejdź do gatunku: wykład
Paradoksy twórczości Stanisława Wyspiańskiego: geniusz czy imitator? | 1/3
Zobacz także
-
czas trwania 1 godz 24 min 16 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Poskromienie złośnicy | Zygmunt Hübner
Niefrasobliwa zabawa z udziałem Magdaleny Zawadzkiej i Tadeusza Łomnickiego w dekoracjach tyleż renesansowych, co współczesnych. Zygmunt Hübner wystawia z przymrużeniem oka komedię Williama Shakespeare’a.
-
czas trwania 12 min 00 sek
Przejdź do gatunku: opera
Kolektyw muzyczny szlifierza Karhana | Lena Ledoff, Patryk Ryszard Wagner
-
czas trwania 1 godz 39 min 56 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Brancz | Juliusz Machulski
-
czas trwania 30 min 13 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Zrzędność i przekora | Mikołaj Grabowski
-
czas trwania 1 godz 21 min 30 sek
Przejdź do gatunku: spektakl
Nigdy tu już nie powrócę | Tadeusz Kantor
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus