W małym dworku | Stanisław Ignacy Witkiewicz
odtwarzaj/zatrzymaj - spacja|
przewiń w przód/przewiń w tył - strzałki prawo/lewo|
głośniej/ciszej - strzałki góra/dół|
jakość - q
Początki radiowej kariery Helmuta Kajzara, który w 1969 roku wyreżyserował <em>W małym dworku</em> Stanisława Ignacego Witkiewicza.
Opis materiału
W
posiadłości Nibków dzieją się rzeczy niezwykłe. Córeczkom udaje się wywołać
widmo nieżywej matki, Anastazji. Nieboszczka poczyna sobie śmiało i drażni
towarzystwo. Czy umarła „od raka, który zrobił jej się na wątrobie”, czy też
zastrzelił ją „jak zborsuczoną sukę” mąż, Dyapanazy? Czyją była kochanką:
niedorzecznego poety, Jęzorego Pasiukowskiego, a może prymitywnego Ignacego
Kozdronia? Anastazja zdaje się bawić wątpliwościami żyjących. Mówi, że niczego
nie pamięta, bo żeby zagłuszyć nowotworowy ból, zażywała opium. Pozostał po niej
dziennik, ale i on nic nie wyjaśnia. Zdaniem Anastazji są w nim same kłamstwa.
Helmut Kajzar reżyseruje W małym dworku jako komedię doprawioną szczyptą makabreski. To jedno z jego pierwszych słuchowisk. Dyapanazego gra Zbigniew Zapasiewicz (w 1972 roku stworzy radiową kreację w Końcu półświni wg tekstu Kajzara). Radiowe doświadczenia reżysera stały się podstawą jego teatru meta-codzienności. „Pytanie, kiedy prywatna obecność aktora siedzącego przed mikrofonem zamienia się w rolę, kreację dźwiękową, pasjonowało go, jak pamiętam, zawsze – mówił Krzysztof Sielicki, kierownik literacki Teatru Polskiego Radia. – Potem zaczął spoglądać na tę sytuację z odwróconej niejako perspektywy: pytał, kiedy codzienna, prywatna komunikacja między ludźmi nabiera znaczenia artystycznego. Dlatego zapewne nagrywał rozmowy ze znajomymi i nieznajomymi, rejestrował dźwięki świata, metaforyzował rzeczywistość”.
ilustracja: Leon Wyczółkowski, Dwór w Gościeradzu, 1929, Wikimedia Commons, PD
Helmut Kajzar reżyseruje W małym dworku jako komedię doprawioną szczyptą makabreski. To jedno z jego pierwszych słuchowisk. Dyapanazego gra Zbigniew Zapasiewicz (w 1972 roku stworzy radiową kreację w Końcu półświni wg tekstu Kajzara). Radiowe doświadczenia reżysera stały się podstawą jego teatru meta-codzienności. „Pytanie, kiedy prywatna obecność aktora siedzącego przed mikrofonem zamienia się w rolę, kreację dźwiękową, pasjonowało go, jak pamiętam, zawsze – mówił Krzysztof Sielicki, kierownik literacki Teatru Polskiego Radia. – Potem zaczął spoglądać na tę sytuację z odwróconej niejako perspektywy: pytał, kiedy codzienna, prywatna komunikacja między ludźmi nabiera znaczenia artystycznego. Dlatego zapewne nagrywał rozmowy ze znajomymi i nieznajomymi, rejestrował dźwięki świata, metaforyzował rzeczywistość”.
ilustracja: Leon Wyczółkowski, Dwór w Gościeradzu, 1929, Wikimedia Commons, PD
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus