I Symfonia D-dur op. 25 Klasyczna | Sergiusz Prokofiew
odtwarzaj/zatrzymaj - spacja|
przewiń w przód/przewiń w tył - strzałki prawo/lewo|
głośniej/ciszej - strzałki góra/dół|
jakość - q
Pogodny, pełnen wdzięku pastisz muzyki XVIII-wiecznej i odpowiedź na przesubtelniony, mglisty impresjonizm francuski
Opis materiału
„Gdyby Haydn dożył do naszych czasów, zachowałby swój sposób pisania i równocześnie przejął co nieco z nowego” – zanotował Prokofiew w swej autobiografii. Uwaga ta odnosi się do stylu jego własnej I Symfonii D-dur op. 25, która nie przypadkiem nosi podtytuł Klasyczna.
Podtytuł nadał jej sam kompozytor. To rodzaj pogodnego, pełnego wdzięku pastiszu muzyki XVIII-wiecznej i odpowiedź na przesubtelniony, mglisty impresjonizm francuski. Rozmytym konturom i pastelowym barwom muzyki Debussy’ego Prokofiew przeciwstawia wyraziście zarysowane tematy melodyczne, dziarskie rytmy i mocne filary konstrukcyjne.
Symfonia ma typowy czteroczęściowy układ formalny (z gawotem zamiast menueta w części trzeciej) i operuje konwencjonalnymi środkami przetwarzania tematów i rozwijania motywów. Jedyne, co zdradza współczesny rodowód symfonii, to język harmoniczny – niby tonalny, a jednak pełen nietypowych następstw akordowych.
Pracę nad swą najpopularniejszą i najkrótszą symfonią Prokofiew rozpoczął w 1916 roku, skończył zaś rok później. Pewien dysonans poznawczy mogą wprowadzać okoliczności powstania dzieła, mianowicie wybuch rewolucji październikowej, która w żaden sposób nie zakłóciła twórczego spokoju Prokofiewa ani nie odcisnęła się na muzyce, pisanej w daczy pod Petersburgiem.
Prawykonanie Symfonii Klasycznej odbyło się w 1918 roku i wzbudziło sensację – przyzwyczajona już do ostrego, sarkastycznego języka muzycznego Suity scytyjskiej publiczność nie spodziewała się zwrotu o sto osiemdziesiąt stopni. Była to jednak niespodzianka miła.
Muzykę Josepha Haydna Prokofiew poznał dobrze na studiach dyrygenckich u Nikołaja Czeriepnina, który poświęcał wiedeńskiemu klasykowi najwięcej czasu. Nie był to też jego pierwszy utwór stylizowany na klasycyzm – już we wczesnej Sinfonietcie A-dur op. 5 Prokofiew naśladował Mozarta.
Monika Pasiecznik Fot.: Prokofiew około 1919 roku, autor nieznany, Wikimedia Commons, PD
Podtytuł nadał jej sam kompozytor. To rodzaj pogodnego, pełnego wdzięku pastiszu muzyki XVIII-wiecznej i odpowiedź na przesubtelniony, mglisty impresjonizm francuski. Rozmytym konturom i pastelowym barwom muzyki Debussy’ego Prokofiew przeciwstawia wyraziście zarysowane tematy melodyczne, dziarskie rytmy i mocne filary konstrukcyjne.
Symfonia ma typowy czteroczęściowy układ formalny (z gawotem zamiast menueta w części trzeciej) i operuje konwencjonalnymi środkami przetwarzania tematów i rozwijania motywów. Jedyne, co zdradza współczesny rodowód symfonii, to język harmoniczny – niby tonalny, a jednak pełen nietypowych następstw akordowych.
Pracę nad swą najpopularniejszą i najkrótszą symfonią Prokofiew rozpoczął w 1916 roku, skończył zaś rok później. Pewien dysonans poznawczy mogą wprowadzać okoliczności powstania dzieła, mianowicie wybuch rewolucji październikowej, która w żaden sposób nie zakłóciła twórczego spokoju Prokofiewa ani nie odcisnęła się na muzyce, pisanej w daczy pod Petersburgiem.
Prawykonanie Symfonii Klasycznej odbyło się w 1918 roku i wzbudziło sensację – przyzwyczajona już do ostrego, sarkastycznego języka muzycznego Suity scytyjskiej publiczność nie spodziewała się zwrotu o sto osiemdziesiąt stopni. Była to jednak niespodzianka miła.
Muzykę Josepha Haydna Prokofiew poznał dobrze na studiach dyrygenckich u Nikołaja Czeriepnina, który poświęcał wiedeńskiemu klasykowi najwięcej czasu. Nie był to też jego pierwszy utwór stylizowany na klasycyzm – już we wczesnej Sinfonietcie A-dur op. 5 Prokofiew naśladował Mozarta.
Monika Pasiecznik Fot.: Prokofiew około 1919 roku, autor nieznany, Wikimedia Commons, PD
Tagi
Powiązane materiały
Powiązane materiały
-
czas trwania 31 min 21 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
II Suita z baletu Romeo i Julia op. 64 | Sergiusz Prokofiew
Pierwszy utwór Prokofiewa napisany po powrocie do Związku Radzieckiego, w czasach najgorszego stalinizmu
-
czas trwania 25 min 43 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
Piotruś i wilk op. 67 | Sergiusz Prokofiew
-
czas trwania 26 min 10 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
45. Symfonia fis-moll Pożegnalna | Joseph Haydn
-
czas trwania 1 godz 16 min 19 sek
Przejdź do gatunku: koncert
Schottische und Walisische Volkslieder | Joseph Haydn
-
czas trwania 9 min 15 sek
Przejdź do gatunku: koncert
Joseph Haydn | Sinfonia Concertante B-dur op. 84 | 1/3 | Allegro
Zobacz także
-
czas trwania 15 min 24 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
Spettro | Anna Zawadzka-Gołosz
Wykonawcy zacierają granice między dźwiękami o określonej wysokości a szumami
-
czas trwania 3 min 28 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
Lacrimosa na sopran, chór i orkiestrę | Witold Lutosławski
-
czas trwania 4 min 51 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
Pianohooligan | 15 Studies for the Oberek | Study 11
-
czas trwania 4 min 32 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
Pianohooligan | 15 Studies for the Oberek | Study 12
-
czas trwania 3 min 01 sek
Przejdź do gatunku: utwór muzyczny
Aulodia | Krzysztof Penderecki
SKOMENTUJ
Dodaj komentarz.Poniżej znajduje się wtyczka systemu komentarzy DISQUS. Została ona napisana w html5, dlatego upewnij się czy Twój czytnik ekranu go wspiera. Oficjalnie wspierane przez DISQUS czytniki to VoiceOver i NVDA.
Przemieszczając się przyciskiem tab po kolejnych polach wtyczki, w 9 kroku (po pozycji udostępnij) możnesz wpisać treść komentarza. Jeśli jesteś już zalogowany zatwierdzić wysłanie Twojego komentarza możesz w kroku 10.
Jeśli nie jesteś zalogowany do systemu DISQUS możesz to zrobić w kroku 10. Możesz również logować się poprzez konta Facebook, Twitter lub Google+ w krokach kolejno 11, 12 i 13. W celu zarejestrowania nowego konta w DISQUS podaj swoje dane, w kroku 15 imię, 16 e-mail, 17 hasło. Zatwierdzić wysłanie komentarza można w kroku 18. comments powered by Disqus