Krzysztof Penderecki jest autorem czterech monumentalnych dzieł scenicznych. Dwa z nich – Czarna maska oraz Paradise Lost – nie doczekały się, jak dotąd, nagrań płytowych. Wystawienie któregokolwiek z dzieł oznacza przedsięwzięcie na ogromną skalę. Najwyraźniej zdając sobie z tego sprawę, ich autor zwykł dokonywać „ekstrakcji” pojedynczych części kompozycji bądź ich zestawień „dla wykonań koncertowych”.

W takim właśnie trybie do katalogu utworów Pendereckiego dopisany został czterdziestominutowy utwór zatytułowany Preludium [Prolog], Wizje i Finał z Paradise Lost. Przeniesienie części Raju utraconego ze sceny na estradę odbywa się o tyle naturalnie, że forma sacra rappresentazione wykazuje konotacje zarówno operowe, jak i oratoryjne.

W 2000 roku Penderecki powrócił raz jeszcze do koncertowej wersji tego dzieła. Wybór scen rozszerzył do stu minut (z trzech godzin Paradise Lost). Złożyły się one na Suitę, do wykonania której – oprócz chóru i orkiestry – potrzebnych było dwanaścioro solistów.